می تونی  دل  بـِکــنـــی تا ته ِ  دنیا برسی

امروزُ رها کنی تا خود  ِ فردا برسی

می تونی همسفر ِ خاطره های بد باشی

می تونی راه رسیدن به شبُ بلد باشی

می تونی تو چار دیوار ِ غربت  ِ دنیا بری

می تونی هر جا بمونی ،  می تونی هرجا بری

امّا هرگـــز نمی تونی غمُ تنها بذاری

تو مســــافری نمی شه غربتُ جا بذاری

خاطرت هرجا که باشی بازم اینجا می مونه

تا ابد غصه ی غربت  ، تو دلت جا می مونه ...

 دلم گرفته ای دوست، هوای گریه با من
    

گر از قفس گریزم کجا روم، کجا من؟

 کجا روم که راهی به گلشنی ندانم
  

  که دیده برگشودم به کنج تنگنا من

  نه بسته‌ام به کس دل، نه بسته کس به من دل
   

 چو تخته‌پاره بر موج، رها، رها، رها من

 ز من هر آنکه او دور ، چو دل به سینه نزدیک
  

  به من هر آن که نزدیک، ازو جدا، جدا من!

نه چشم دل به سویی، نه باده در سبویی
   

 که تر کنم گلویی به یاد آشنا من

  ز بودنم چه افزود؟ نبودنم چه کاهد؟
    

که گویدم به پاسخ که زنده‌ام چرا من؟

 ستاره‌ها نهفتم در آسمان ابری
    

دلم گرفته ای دوست ، هوای گریه با من

                 نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت 

ولی بسیار مشتاقم 

                که از خاک گلویم سوتکی سازد، 

                       گلویم سوتکی باشد،بدست کودکی گستاخ و بازیگوش 

                                      و او یکریز و پی در پی 

                 دم گرم و چموش خویش را بر گلویم سخت بفشارد 

                                        و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد، 

                بدین سان بشکند در من، 

                                       سکوت مرگبارم را.........

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

[+] نوشته شده توسط هستی و علی در 11:23 | |